फिचरहरू

खाउँखाउँ लाउँलाउँ भन्ने बेलामा अरूको मुख ताक्नु पर्ने भयो । आँसुका धारा बगाउँदै उनलेभनिन् । जागरिलो शरीर, काम गरी नथाक्ने, घाँसदाउरा, मेलापात, खेतीपाती र वस्तुभाउकोस्याहार सुसारमा समय कटाउँथिन् । घर लिपपोत गरी सफा सुग्घर गर्नु उनको दिनचर्या नै थियो। यसरी उनले दैनिक काम गरी घरपरिवारमा जिम्मेवारी पुरा गरेकी थिईन् । त्यसैले त आजभन्दा चार वर्षअगाडिसम्म छोरा, छोरी, पति र छरछिमेकी ईष्टमित्र सबैकी प्यारी थिइन् उनी ।यसैले अहिले 'काम परे भाँडो, आफल परे ठाँडो' भन्ने उखानसँग आफूलाई दाँज्दै पहिलेका दिनसम्झिन्छिन् उनी ।

 

सुखी हुन् जति समय लाग्छ, दुखःका दिन आउन छिनभर लाग्दैन् भनेजस्तै रामालक्ष्मी जैसीकोसुखीका दिन एकै झट्कामा पूणिर्मा पछिको रात बन्न पुग्यो । ०६६ चैत २४ गते उनका लागि दुखद् रह्यो । उक्त दिन बेवारिसे बमविष्फोटमा उनी परिन । त्यस दिन हाँकु गाविस-१ गोतामवाडाँका रूपचन्द्र बोहोराको पुरानो घर भत्काउने काममा सहयोग गर्नपुगेकी जैसी बम बिष्फोटमा परिन् । त्यस घटनाले उनको जीवनमा अर्कै मोडमा पुर्‍याईदियो । त्यो एक छिनको पलले गर्दाजीवनले बाटो मोड्यो उनको । त्यसैले त उनी आज एक्लै भएकी छन् ।

उनको जीवनमा दिन पनि रात भयो । भोक लाग्दा पनि अरूलाई कुर्नु पर्ने, कसले कहाँबाट के देला र खाउँला भन्दैमा आँसुकाभेलमा विते उनका यी दिन अनि रातहरू । अहिले भने अरूकोसाहारामा घरभित्र बाहिर वरपरसम्म गर्नसक्ने भएकी छन् उनी ।त्यस घटनामा परि उनको दायाँ हातको कुहिना भन्दा तलको भागगुम्नुका साथै दुवै आँखाको ज्योति पनि गुमाउन पर्‍यो । सम्झिन्छिन्पहिला घाँस, दाउरा, मेलापात गरेका दिन अनि उनकै हातलेपोतिएको घरआँगन । रहर लाग्छ, पहिलेका दिन झै गर्ने । तर, केगर्ने नसकेपछि लामो सास फेर्दे भनिन् नसके पछि के लाग्दो रहेछर । छोरा छोरीहरू साना/साना छन् । पतिको स्वास्थ्य चौकीकोकार्यालय सहयोगीको जागिर, जग्गा पनि थोरै छ, वर्षभरि खान,एकसरो लुगाफाटो गर्न समेत पुग्दैन । बालबच्चालाई कसरीपालनपोषण गर्ने, पढाई लेखाई गर्ने । आफ्ना पीडा रूदै सुनाउँदैरामालक्ष्मी भन्छिन् - 'बरू मेरेकै भए अरूलाई पनि दुःख हुन्थेन ।'

 

उनको उपचार भेरी अञ्चल अस्पताल नेपालगञ्ज, तिलगंगा आँखाअस्पताल काठमाण्डौँमा भएको थियो । रकम भए तिलगंगा आँखाअस्पतालले आँखा फेरी दिने कुरा गरेको थियो । रकमको जोहोगर्न नसक्दा उनका लागि दिन पनि रात जस्तै भएका छन् ।राहतका लागि पहल गरिदिन जिल्ला प्रशासन कार्यालय, स्थानीयशान्ति समिति र राष्ट्रिय मानवअधिकार आयोग उप क्षेत्रीयकार्यालय निवेदन दिएपछि उनले ०७० असार २३ गते एक लाखपाएकी थिइन् । त्यस समय उपचारका क्रममा ४० हजार ९ सय७२ रूपैया उपलब्ध गराएकोमा इन्सेकलाई धन्यवाद दिँदै भन्छिन् उनी- 'इन्सेकले लगाएको गुन कहिल्यै विर्सन्न । '

 

मानदत्त रावल

 

-