माओवादीकै शिविरबाट बेपत्ता भएकाओमबहादुरको पत्तो लागेन
नवराज पथिक
ए बा म आइपुगेँ भन्दै छोरा जुनसुकै बेला घर आउन सक्छ । माओवादी सरकारमा सामेल भइसकेपछि त आज भोलि नै पक्का आउँछ भनेर विश्वास नलागेको पनि होइन । तर ओमबहादुर घर फर्किएन । छोरो घर फर्किने आस झिनो हुँदै जान थालेको छ । तर अझै मरेको चाहिँ छैन । आफ्नो प्रयत्न अझै जारी राखेका छन् -जमानसिंहले ।
मान्छेको मर्ने चोला हो एक दिन मर्नु पर्दछ नै । आफन्त मर्दा मानिसलाई केही समय पीडा दिए पनि समयले विस्तारै दुखका घाउ सुक्दै जान्छ । तर बेपत्ता भएकाका परिवारहरुको पीडा त्योभन्दा अलग्गै कहाली लाग्दो हुने गरेको छ । उनीहरु हराएका आफन्तहरुलाई न माया मार्न सक्दछन् न उनीहरु फर्केर नै आउँछन् । हराएकाहरुको सम्झनामा उनका आफन्तहरु हजारौ पटक मर्ने र बाच्ने गर्दछन् । यस्तै पीडा बोकिरहेका छन् रामेछापको हिमगंगा गाविस- ७ का ओमबहादुर विकका परिवारले ।
देश र जनतको लागि लड्न भनेर माओवादी पार्टी लागेका ओम बिक अहिले मरे वा बाँचेको कुनै खोजखबर छैन- उनको परिवारलाई । पाँच वर्षेदेखि उनले न घरमा सम्पर्क गरेका छन्, न कुनै चिठ्ठीपत्र नै पठाएका छन् । छोरो घर फर्कने बाटो हेरेर बसेका बाबु आमाको आँखा टट्याइसके तर पनि उनी घर फर्किएका छैनन् ।
छ कक्षामा पढ्दै गरेका ओमबहादुर नौ वर्षअघि ६ कक्षामा फेल भएपछि गाउँ छाडेर काठमाण्डौ हिडेका थिए । गाउँबाट काठमाडौं गएपछि त्यहाँ एक महिना बसेर त्यसपछि माओवादीमा लागेका थिए । माओवादी पार्टी लागेपछि उनी काठमाण्डौबाट पश्चिम नेपालतिर लागेका थिए ।
माओवादी पार्टी लागेपछि पनि उनले पटकपटक घरमा सम्पर्क गर्ने तथा पत्राचार गर्ने गरेका थिए । उनले पछिल्लो पटक आफू स्याङजाको माओवादी सेनाको बी कम्पनीमा भएको कुरा उल्लेख गर्दै घरमा पत्र पठाएका थिए । पत्रमा उनले आफू गरिबको लागि लडाइमा लागेको भन्दै घरको र भाइबहिनीको राम्रो हेरचार गर्न बाबु जमानसिंहलाई सम्झाएका थिए । चार पेज लामो सो पत्रमा उनले बाबुलाई सेनासँग जोगिन र घरमा आएका माओवादी कार्यकर्तालाई सहयोग गर्न पनि भनेका थिए ।
स्याङजाबाट ०५९ साल असोज ३ गतेको मितिमा पत्र पठाएपछि उनको परिवारसँग कुनै सम्पर्क छैन । उनले घरमा न पत्र पठाए, न फोन वा कुनै मानिसको हात समाचार नै पठाएका छन् । उनी अहिले कहाँ कुन अवस्थामा छन् भन्ने कुराको परिवारलाई कुनै अत्तोपत्तो छैन । परिवारजनहरू उनको खबरको प्रतीक्षामा रातदिन बाटो हेरेर बसिरहेका छन् ।
राज्य र माओवादी बीच चलेको १० वर्ष युद्ध रोकियो । युद्धकालमा माओवादीको सेनामा लागेका लडाकुहरु बिदा मिलाएर परिवारजनसँग भेटघाट गर्न घर आउने क्रम चल्यो । युद्धमा गएका माओवादी सेनाको लर्काे गाउँगाउँमा फर्कियो । आफ्ना परिवारसँग भेट गरी दुःखसुख बाँडे । सबैका छोराछोरीहरू घर फर्कन लागेपछि जमानसिंह र उनकी पत्नी ज्योति पनि आफ्नो छोरो घर फर्कने प्रतीक्षामा थिए । दिन बिते, हप्ता बिते, अब त महिना पनि धेरै बितिसके । तर ओमबहादुर घर फर्किएनन् ।
बाब आमाको मन छोरा घर नफर्किएपछि त्यसै चूप लागेर बस्न के मान्दथ्यो र ! गाउँमा माओवादीको सिविरबाट फर्किएका लडाकुहरु आउने बित्तिकै जमानस्रिह उनीहरुको घरमा पुगिहाल्थे - छोराको केही पत्तो लाग्दछ कि भनेर,तर ओमलाई भेटेको खबर कसैले सुनाएनन् । उनी जो आए पनि छोराको खबर पाउने आशा लिएर जान्थे तर फर्कदा निराश भएर फर्कन्थे । उनको यो क्रम लामो समयसम्म चल्यो तर उपलब्धि भने केही हात लागेन ।
गाउँमा छोराको कुनै पत्तो नलागेपछि उनी खोजीकै क्रममा जिल्ला सदरमुकामस्थित माओवादीको पार्टी कार्यालयमा पुगे । उनले आफ्नो छोराको बारेमा सबै कुरा पार्टी सहसेक्रेटरी विगुल भनिने ताराबहादुर श्रेष्ठलाई बेलिविस्तार लगाए । छोराले पछिल्लो पटक माओवादीको शिविरबाट पठाएको पत्र पनि देखाए । पहिलो दिन त विगुलले तपाईको छोरा शिविरमा नै होला । कहाँ छ बुझेर खबर दिउँला भनेपछि उनको विस्मात्लाई हर्षे छपक्क छोपेको थियो । तर भोलिपल्ट नै उनको आशा निराशामा परिणत भयो । बिगुलले हामीले धेरै ठाउँमा फोन गर्यौँ,तपाईको छोराको पत्तो लागेन भनेर जवाफ दिएपछि माओवादीप्रतिको उनको सहानुभूति पनि छताछुल्ल भयो ।
"आफ्नो पार्टीको सेनामा लागेको मान्छे कहाँ छ भन्ने पनि थाहा नहुने कस्तो पार्टी आफ्नो पार्टी सेना मरेबाँचेको समेत पत्तो नहुने - उनीहरूलाई माया नभए पनि हाम्रो सन्तानको हामीलाई त माया छ नि । मरे वा बाँचेको त ठेगान हुनुपर्यो । ज्यूँदै छ भने कहाँ छ सम्पर्क गराइदिनुपर्यो । मरेको भए पनि कहाँ मरेको हो बताइदिनुपर्ने त हो नि " -जमानसिंह भन्छन् ।
जमानसिंह र ज्योतिका पाँच सन्तानमध्ये ओम जेठा छोरा हुन् । आर्थिक अवस्था अत्यन्त कमजोर भएका जमानसिंहको परिवारको आशा बनेका थिए ओम । उनी घर छाड्दा भर्खरै १६ वर्षपुगेर १७ वर्षलागेका थिए । "म पनि अब बुढो भएं । त्यति काम गर्न पनि सक्दिन । घरका अरु केटाकेटी सानै छन् । हुर्किएको छोराको कुनै अत्तोपत्तो छैन । यो उमेरमा मैले छोराको शोक बोकेर मर्नुपर्ने भयो" - यति भनेपछि जमानसिंहको ओठ थरथराउँछ मात्र, उनको भावना आँखाबाट भलभली व्यक्त हुन थाल्छ ।
रामेछाप । ०६४ भदौ १९ गते
-
सम्बन्धित फिचरहरू
न्यायको पर्खाइमा द्वन्द्वमा बेपत्ता पारिएकाहरूका परिवार !
वीरेन्द्रनगर नगरपालिका–१२ की ५१ वर्षीय मायादेवी हमाल सशस्त्र द्वन्द्वमा आफूले पाएको पीडा र भाइलाई राज्य पक्षले बनाएको बेपत्ताप्रति राज्यमाथि प्रश्न गर्दै आउनु भएको छ । उहाँको पुरानो घर जुम्ला हो…
कि मुक्ति, कि मृत्यु देउ सरकार !
७० वर्षको वृद्ध शरीर, एउटा हातमा प्ले कार्ड, अर्को हातमा हिँड्ने सहायताका लागि लौरो । माघको चिसोले कठ्याङग्रीएका हात, खुट्टा चलाउन धौ धौ भइरहेका बेला घोराही उमनपा–१४ झिगौँराका प्रभु चौधरीलाई…
सुत्केरी आमाको बिचल्ली, पीडित भन्नुहुन्छ - ‘मेरो पीडाभन्दा बच्चाको भविष्यको चिन्ता रह्यो !’
२५ वर्षीया महिलालाई बलात्कार गरेको आरोपमा धुर्कोट गाउँपालिका–२ का २१ वर्षीय विवस जिसीलाई प्रहरीले ०८१ माघ २३ गते गिरफ्तार गरेको छ । पीडित महिलालाई ०८१ असार महिनामा बलात्कार गरेको भन्दै…
सङ्घर्षले बदलिएको तुलसीको जीवन !
भनिन्छ नि ! दुःखपछि सुख आउँछ । हो त्यस्तै जीवनमा थुप्रै दुःखहरू भोग्दै आइरहनुभएकी वीरेन्द्रनगर नगरपालिका–१ की २८ वर्षीया तुलसी गिरीको जीवन पनि बदलिएको छ । जब उहाँका पति दिनेश…
द्वन्द्वपीडित परिवार भन्छन् - 'कहिले न्याय पाइएला ?'
बुद्धभुमी नगरपालिका–१, चङघाटकी चित्रकला बेल्बासे अहिले ६१ वर्ष हुनुभयो । दुई छोरा र पाँच छोरीका आमा रहनुभएकी चित्रकलाका पति ओम प्रकाश वेल्बासे नेपाली कांग्रेसको स्थानीय कार्यकर्ता हुनुहुन्थ्यो । मध्यम वर्गाीय…