समाचारहरू

सुर्खेतका बाढीपीडितका शिविरमा दसैँको कुनै उल्लास छैन । विस्थापित चार वर्षदेखि त्रिपालको टहरामुनि बस्न बाध्य छन् ।

गिरिघाट शिविरका रामबहादुर नेपालीले आफूहरुको पुनःस्थापना नहुँदा चाडपर्वका बेलासमेत बाढीको पीडा भुल्न नसकेको बताए । थुप्रै विस्थापितले जमरा राख्न ठाउँ पाएनन् । “जमरा राख्ने ठाउँ छैन । पालमुनि कता सुत्नु ? कस्ता भान्सा बनाउनू ?” उनले भने-“जब बाढीले बिल्लीबाठ पार्‍यो । त्यति बेलैदेखि हामीले चाडपर्व मनाउन पाएका छैनौँ ।” यहाँका बराहताल गाउँपालिका, पञ्चपुरी, वीरेन्द्रनगर र भेरीगङ्गा नगरपालिकामा चार वर्षदेखि बाढीपीडित विस्थापित जीवन बिताउन बाध्य छन् ।

विसं २०७१ साउन २८ र २९ गते सुर्खेतमा आएको भीषण बाढीले धनजनमा ठूलो क्षति पुर्‍यायो । ९ सय ७० परिवार विस्थापित हुनाका साथै १ सय १५ जनाको मृत्यु भयो ।

वर्षभरी खान पुग्ने खेतबारी बाढीले बगरमा परिणत गराएपछि गिट्टी कुटेर गुजारा चलाउनुपरेको छ । विस्थापित परिवार अहिले पनि पुराना खुइलिएका पालको शरणमा छन् । तीनैमध्येकी हरिहरपुर डोप्काकी नन्दकली विक एक हुन् । उनको आर्थिक स्थिति राम्रै थियो । भेरीको बाढीले परिवारलाई बिल्लीबाठ मात्र बनाएन, वर्षभरी खान पुग्ने खेतबारी बगर बनायो । “नौ मुरी गहुँ बेच्थ्यौँ । ६०-७० मुरी बदाम फल्थ्यो । अझै पालबाट मुक्ति पाएका छैनौँ”-नन्दकलीले भनिन्-“बस्ने बास खाने अन्न नभए केको चाडपर्व मनाउनु ?”

गिरिघाट शिविरका सबै बराहताल गाउँपालिकामा पर्ने हरिहरपुर गाउँका बासिन्दा हुन् । बाढीले थातथलो बगरमा परिणत गरेपछि त्यहाँका सिस्नेरी, डोप्का, थापाडेराका बासिन्दा वीरेन्द्रनगर उपत्यका नजीकको गिरिघाट जङ्गलमा आश्रय लिएका हुन् । चार वर्षसम्म पुनःस्थापना नहुँदा विस्थापित आक्रोशित छन् ।

बाढीपीडित ललितबहादुर शाहीले गाउँपालिकाले दुई ओटा बजेट ल्याइसक्दा समेत आफूहरुलाई सम्बोधन नगरेको गुनासो गरे ।

“विस्थापितलाई ‘राष्ट्रिय समस्या’ भन्दै स्थानीय जनप्रतिनिधिले कुनै चासो दिँदैनन्”-उनले भने-“हाम्रो पीडा न स्थानीय सरकारले बुझेको छ न त प्रदेश र केन्द्रले नै ।”

गिरिघाट शिविरका ५४ वर्षीय रामबहादुर सुनार नेताको भाषण झल्झल्ती सम्झिरहेको बताउँछन् । “पुनःस्थापना गराउँछौँ भनेर भोट मागेको सम्झना अझ ताजै छ ।”-उनले गुनासो पोख्दै भने-“उतिबेला एक भोटको पनि महत्व थियो । आश्वासन दिनुसम्म दिए । आजभोलि फर्केर हेर्दैनन् ।” समाचार साभारः रासस

अनलाइन डेस्क